De pizza als schilderij – tussen Italiaanse kunst en Goudse gracht

Soms kijken we naar een pizza zoals je naar een doek kijkt. Niet om wat erin zit, maar hoe het voelt. De kleur. De balans. De gelaagdheid. Zoals een schilder werkt met licht, werkt een kok met vuur. Zoals een schilder componeert met contrast, doen wij dat met smaak.

In Italië wordt eten vaak vergeleken met kunst. In Gouda ook. We weten hier als geen ander hoe het is om ambacht, precisie en schoonheid samen te brengen. Denk aan Gouds plateelwerk, penseelstreken op aardewerk, de glas-in-loodramen in de Sint-Jan. En aan onze pizza’s, elke avond opnieuw.

Licht, kleur, compositie — en geur

Een goede pizza doet wat een schilderij ook doet: het roept iets op voordat je het begrijpt. De knalrode tomaat, de witte strepen burrata, het diepe groen van basilicum. Dan de goudbruine korst, luchtig en onregelmatig. Een plens olijfolie als laatste penseelstreek.

Sommige pizza’s krijgen zelfs letterlijk een kunstige toets. Zoals de Turfmarkt Truffel, Tuin van Jongkind en Pluk van de Polder — belegd met eetbare bloemen voor extra kleur, contrast en flair. Niet omdat het moet. Maar omdat het klopt.

Elke pizza is anders — net als een echt werk

Onze pizza’s zijn niet perfect rond. Ze zijn niet symmetrisch. Ze zijn levend. Omdat het deeg reageert op lucht, tijd en hand. Omdat de oven elke avond net iets anders is. Omdat smaak geen vaste vorm nodig heeft om goed te zijn.

Zoals elk bord een nieuwe compositie is, is elke pizza een eenmalig werk. Tijdelijk. Maar gedenkwaardig.

Ambacht als overeenkomst

Of je nu werkt met pigment of pecorino — het draait om handwerk. Om geduld. Om kijken, proeven, afwegen, durven stoppen. Zowel de Italiaanse keuken als de Goudse kunstgeschiedenis snapt dat.

We hebben geen ovens vol fabrieksbodems. We hebben deeg dat rust. Pizza’s die op bestelling gemaakt worden. We maken er per avond maximaal 150. Omdat het dan goed blijft. Omdat dat genoeg is.

De gracht en het canvas

Buiten stromen de Goudse grachten. Binnen hangt soms de geur van versgebakken pizza en gemalen koffiebonen. En als je naar je bord kijkt? Dan zie je: dit is niet zomaar eten. Dit is ons vak. Onze handtekening.

Cantina van Jongkind.

Waar pizza niet alleen vult, maar ook verrast.

Waar je eet met je ogen.

En af en toe even stil wordt. Zoals bij kunst.

Midden in het hofje. Stil in het hart.